RPG online

Keth · Mistrz Gry

Al-Salam i Belath złapali Numidesa pod ramiona, pociągnęli go czym prędzej w zbawczy cień otworu wejściowego najbliższego budynku. Opierając się o zrujnowane ściany mężczyźni wyjrzeli ostrożnie przez dziury, szukając wzrokiem nadjeżdżających jeźdźców.

Z ust starszego dziesiętnika wyrwało się głębokie westchnienie ulgi.

Uliczką nadciągała dziesiątka turańskich żołnierzy, sprężonych w siodłach, ze zbroczonymi krwią mieczami w rękach. Kawalerzyści poruszali się ostrożnie, patrząc czujnie na wszystkie strony, zarówno na dachy jak i do mijanych budynków.

- Swoi! Swoi! – krzyknął zwiadowca wyskakując za próg domu i unosząc wysoko ręce.

- Al-Salam! – wiodący oddział dziesiętnik z miejsca rozpoznał towarzysza broni, stanął w strzemionach – Na Tarima i Erlika pospołu, ty jednak żyjesz!

- Zapalę bogom świeczki, gdy wrócimy do Shahpuru, Senginie! – roześmiał się Al-Salam, przywołując do siebie Belatha i Numidesa. Utykający młodszy dziesiętnik wspierał się na ramieniu Hyrkanina, z grymasem cierpienia stawiając każdy krok.

- Cihan, Hoshgun, z siodeł! – rozkazał na widok rannego Sengin – Pomóżcie mu, żywo!

namakemono · Gracz Roku 2009

– Dziesiętniku, gdzie Jastrząb, zabierz nas do niego Niezwłocznie. Mamy złe wieści. – krzyknął Belath podtrzymując Al-Salama. – Tamadur zdrajca, Kerth i Tarses poszli za nim. Garadus nie żyje.

Kerth · Gracz oszczędny w słowach

No, jak można się było spodziewać, Ravu nie ma pojęcia, gdzie iść i co robić.
Priorytetem jest wydostanie się stąd. Potem pomyślimy jak ukatrupić Małpoluda.

Przyjaźń Ravu może okazać się dość cenna, a coś mi się wydaje, że tak, czy inaczej, prędzej, czy później spotkamy się z małpoludem.

Dobro · Elokwentny gracz

- Senginie! Jak już powiedział Belath, mamy złe wieści, i trzeba nam szybko do Jastrzębia. A tobie chyba postawie noc rozpusty w lepszym burdelu!

Urbik · Elokwentny gracz

Najlepiej będzie, jeśli jak najszybciej opuścimy budynek i poszukamy jakiś wolnych wierzchowców. Tych, jak widać, biega dość sporo między uliczkami, więc nie powinno być problemów z ich znalezieniem i złapaniem. Wyjdźmy teraz, póki żołnierze Jastrzębia zajęci są dobijaniem rannych/chowających się nomadów - kiedy wszyscy dowiedzą się o naszej zdradzie, będzie już zdecydowanie za późno.
Wystarczą nam 3 konie - Ravu może zabrać się razem ze mną.
Potrzebna mi jedna osoba, która pójdzie wraz ze mną poszukać wolnych koni - kto chętny?

Keth · Mistrz Gry

- Wiedziałem, że niewiernym z Zachodu nie można zaufać! – zakrzyknął Sengin przekładając nogę nad łękiem siodła i zeskakując szybko na ziemię. Dziesiętnik podszedł do Al-Salama i Numidesa, uścisnął ich w tradycyjnym pozdrowieniu wojowników ściskając każdemu dłońmi ramiona, potem skinął głową w stronę Belatha.

- Jastrząb walczy gdzieś pośrodku osady, osaczył tam tego psa Baala – oznajmił żołnierz krzywiąc w nienawistnym grymasie usta – Nam setnik Yaldaz polecił sprawdzać boczne uliczki i zamykać buntownikom drogi ucieczki. Cihan, Hoshgun, Ayfer, zostaniecie tutaj, przekopcie każdy kąt w tych zawszonych ruinach. Oni wezmą wasze konie.

Trzej wyznaczeni przez dziesiętnika żołnierze nie mieli zbyt szczęśliwych min, bez słowa oddali jednak swoje wierzchowce zwiadowcom. Al-Salam i Belath wskoczyli w siodła bez problemu, Numides dosiadł swego konia z pomocą spieszonych kawalerzystów.

- Utrzymasz się o własnych siłach? – zapytał Sengin. Młodszy dziesiętnik przytaknął ruchem głowy, to podoficerowi w zupełności wystarczyło – Za mną, ciasnym szykiem, poszukamy generała.

Konni poszli z miejsca w galop, śmigając wąskimi uliczkami w stronę największego bitewnego zgiełku. Gdy chwilę później wypadli na nieco większy plac, stanowiący bez wątpienia centralne miesjce wymarłego miasteczka, ich oczom ukazał się widok stłoczonych na wąskiej przestrzeni ludzi, siekących się mieczami, traktujących kopytami i walczących zaciekle o życie.

- Tam! – krzyknął Sengin wskazując sztychem miecza furkoczące na wietrze proporce przybocznych Jastrzębia, bijących się w największej gęstwie ciał; tam, gdzie chwilami dostrzec można było czerwone płaszcze świty Bahima Baala.

Belath przesunął wzrokiem po polu bitwy. Walczący w sile setki nomadzi stawiali Turańczykom zaciekły opór, ale zaczynali przegrywać na całej linii, nie mogąc sprostać przewadze liczebnej ani wyszkoleniu królewskich żołnierzy. Wielu koczowników straciło swe wierzchowce lub dobrowolnie podjęło walkę na piechotę, dźgając włóczniami kawalerzystów i ich konie pospołu; w zamian zbierali po głowach i karkach mordercze cięcia sejmitarami.

- Ciężko się będzie przebić – uznał doświadczony w takich bojach Sengin – Musimy się dostać do Jastrzębia natychmiast czy wjedziemy wpierw na zadki tym oszczepnikom na flance?

kamien88 · Elokwentny gracz

- Meldunki mogą poczekać warto wesprzeć swoich w walce

Trihikilius · Elokwentny gracz

Tak, też myślę, że teraz jest odpowiedni moment na wybadanie terenu, dobycie wierzchowca i ucieczkę z osady. Jechałbym w przeciwną stronę, niż wzgórze z którego przybyło wojsko Jastrzębia. Jak bóg pozwoli to potem bardziej szczegółowo dobierzemy kierunek.
Choć cicho przeczuwam, że nie wyjdziemy z tego żywi.

Urbik · Elokwentny gracz

W takim razie wychodzimy - na pewno wzbudzimy mniej podejrzeń niż, gdyby znaleziono nas chowających się w zamkniętej chacie. Keth, co widzę po wyjściu z budynku? Teren jest czysty, czy też krążą wszędzie żołnierze Jastrzębia? Jak wygląda sytuacja z końmi?

Na wszelki wypadek biorę to, co zostało z sejmitara, którym "przeciąłem" łańcuchy Ravu. Coś czuję, że nie pójdzie nam to tak łatwo...

Dobro · Elokwentny gracz

- Wybijemy tych łajdaków! Dajcie no łuk bo jak widzicie - Al-Salam pokazuję swoją skaleczoną rękę - jeden ze zdrajców troszkę utrudnił mi życie.

Keth · Mistrz Gry

Pozostawiwszy Kertha razem z Ravu, Tarses i Tamadur wychynęli ostrożnie za próg domostwa. Turańczyk zaciskał gołe pięści, Tarses zaś ułamane ostrze sejmitara. Obaj zmrużyli mimowolnie oczy, nieco oślepieni blaskiem słońca.

- Zwiadowcy! - opodal rozległ się gromki okrzyk jakiegoś mężczyzny - Oni żyją!

Tamadur przesłonił dłonią oczy, spojrzał w tamtą stronę dostrzegając gromadę nadciągających turańskich żołnierzy, przetrząsających krok po kroku mijane domostwa i odzierających ze skąpego majątku trupy koczowników. Zaalarmowany okrzykiem spieszonego kawalerzysty, z głębi ulicy nadjechał żwawo oficer w płaszczu z insygniami półsetnika, zatrzymał wierzchowca tuż przed Tamadurem.

- Na Erlika, człowieku... - nagłe okrzyki przerwały żołnierzowi zdanie. Kilka domów dalej wojacy odkryli parę ukrywających się w ruinach nomadów, zaszczękała stal. Walka trwała zaledwie chwilę, potem żołdacy wywlekli zakrwawione ciała Zuagirów na piaszczystą ulicę.

- Już myśleliśmy, że te psy was wszystkich ubiły - powiedział półsetnik mierząc najemnika z wysokości siodła uważnym spojrzeniem - Gdzie reszta, też żyją? Potrzebujecie pomocy, uzdrowiciela? Gdzie Al-Salam?

Keth · Mistrz Gry

Jeden z żołnierzy sięgnął na dźwięk słów Al-Salama po zawieszony przy siodle kołczan, rzucił w stronę starszego dziesiętnika łuk i zapas strzał. Sengin obejrzał się przez ramię na Numidesa, krytycznym wzrokiem szacując przydatność młodzieńca w boju, podoficer siedział jednak w siodle z miną tak zawziętą, że Sengin nie odważył się zatrzymać go na tyłach.

Dowódca wzniósł ponad głowę swój miecz, zakrzyknął gromko i spiął konia ostrogami. Turańscy żołnierze poszli w miejsca w galop, pędząc w ślad za Senginem ku plecom grupy uzbrojonych w oszczepy nomadów, stawiających dość skutecznie opór napierającym na nich kawalerzystom.

Belath wyszczerzył w drapieżnym uśmiechu zęby, zrównując się w szarży z Numidesem. Jeden z zuagirskich oszczepników spostrzegł wroga, ale zaraz padł ze strzałą Al-Salama w piersi, upuszczając broń pod nogi. Pozostali zaczęli się odwracać w miejscu, ale szarżujący żołnierze już pomiędzy nich wpadli, obalając koczowników i traktując kopytami, tnąc ostrzami sejmitarów tych, którzy ustali na nogach, ale znaleźli się znienacka w potrzasku.

Kilkunastu buntowników straciło życie w przeciągu paru uderzeń serca, chociaż zabrali ze sobą dwóch kawalerzystów Sengina. Jeden z nich został dźgnięty włócznią w kolczugę na wysokości serca, a zbroja nie wytrzymała impetu tego ciosu. Drugi spadł z grzbietu ranionego konia tak nieszczęśliwie, że skręcił sobie kark.

- Dobra robota! - krzyknął ponad bitewnym zgiełkiem Sengin - Przodkowie radują się widząc nasze zwycięstwo!

Belath rozejrzał się uważnie wokół. Wraz z żołnierzami Sengina znajdował się na obrzeżach placu, pośrodku którego toczyła się zaciekła walka między ludźmi Jastrzębia i ostatnimi stojącymi przy Baalu nomadami. Koczowników zostało pół setki, może sześćdziesięciu, ale bili się jak szaleńcy, wiedząc doskonale, że po wrogu nie mogą się spodziewać cienia litości.

namakemono · Gracz Roku 2009

Kontynuujmy walkę. Czym prędzej zdusimy opór koczowników, tym prędzej będziemy mieli czas i możliwość rozmowy z Jastrzębiem.

kamien88 · Elokwentny gracz

Zgadzam się walczmy dalej!

Dobro · Elokwentny gracz

- Uwaga, bądźmy ostrożni, na dachu mogą być jeszcze jacyś łucznicy!
Al-Salam również rusza do walki, lecz ostrożnie trzyma się z tyłu szyjąc strzałę za strząłą w skupisko wrogów, posykując z bólu ręki przy każdym ruchu.