RPG online

Kerth · Gracz oszczędny w słowach

Ravu nic nie znaczy do momentu zabicia głównego małpoluda.
Jak zginie, to Ravu może nas wszystkich wyciągnąć, zapłacić i jeszcze być wdzięcznym.

Och, Kerth, jaki Ty jesteś tajemniczy... Laughing

Dobro · Elokwentny gracz

- Żołnierze, za mną, będziemy bronić boków, już! - Al-Salam krzyczał nie ciszej niż sam generał - szybciej, albo łby porozwalam! Trzymać linie, spróbujemy zajść od boku te małpiszony!

Czekajac na grupkę podwładnych, starszy dziesiętnik rozglądał się za ewentualną drogą ucieczki. Aż tak bardzo to ja nie chce umierać... mruknął pod nosem.

Keth · Mistrz Gry

Trihikilius · Elokwentny gracz

Dobro · Elokwentny gracz

Wybacz, od jakiegoś czasu niedosypiam więc połykam pewne szczegóły (nie, w wiedźminie sprawdziłem - tam jest wszystko ok). Już poprawiam.

Krzyczę do swojej dziesiątki którą kiedyś dowodziłem (o ile jest w pobliżu, jeżeli nie to wybieram nowych) [właśnie wpadłem na lepszy plan! Wink

]

- Brać łuki i za mną! Szybko, bo wam nogi z dupy powyrywam jak się będziecie ociągać! Za mną i na dach, wybijemy sukinkotów z góry! - Al-Salam wskazał najbliższy dom z możliwym do wejścia dachem i stabilną konstrukcją. - Belath, Numides! Chodźcie ze mną! Wybijemy ich z dachu!

Nie czekając na odpowiedź starszy dziesiętnik pobiegł za swymi podwładnymi próbując się wspiąć na dach (w razie problemów każe sobie pomóc).

Belath może Ci towarzyszyc, bo jest z tyłu formacji, natomiast Numides walczy w pierwszych szeregach, nie zdoła się wyrwac z tego ścisku.

Urbik · Elokwentny gracz

Keth, jak wygląda sytuacja na płaskowyżu? Czy ktoś ma szanse zobaczyć, jak przebieram się w ubranie martwych Turańczyków?

namakemono · Gracz Roku 2009

Vagnus, przypominam, że małpoludy pokonują strome przeszkody lepiej od ludzi, jeśli dla nas wdrapać się na dach jest średnio trudno to dla nich jest delikatnie rzecz ujmując dziecinnie łatwo. Wolałbym nie wspinać się na dach i nie wystawiać na widok, ryzykując też oberwaniem od małpoluda kawałkiem martwego człowieka, bo w rzucaniu chyba też są nieźli. Wolałbym raczej wejść do jakiegoś domu i szyć strzałami przez otwór wejściowy, wydaje mi się, że w ten sposób łatwiej też będzie nam bronić pozycji, bo więcej niż jedna małpa nie zaatakuje przez niewielki otwór, może nawet mieć niejaki problem z przeciśnięciem się przez niego i łatwiej będzie takiego napastnika ubić. Choć to i tak tylko tymczasowe rozwiązanie. Potrzebujemy chyba cudu, żeby wyjść z tego cało.

Podsumowując:
- Barykadując uliczki utrudnimy poruszanie sobie, nie małpoludom.
- Kto pojawi się na dachu - szybko stamtąd może zostać zdjęty.
- Pod względem mobilności, dyscypliny a chwilowo także dyscypliny i morale małpoludy mają przewagę.
- W zamkniętej wiosce nie mamy szans, dla odmiany - na otwartym polu też nie mamy szans.

Mistrzu, czy dziewczyna Baala nie plącze się przypadkiem gdzieś w pobliżu, czuję nieodpartą potrzebę zapytania jej o słabości małpoludów. Może boją się ognia, może nie lubią melodii "szła dzieweczka do laseczka", jedyne co mi przychodzi do głowy to wykorzystanie ich słabości przeciw nim.

Keth · Mistrz Gry

Keth · Mistrz Gry

Przywołani gromkimi okrzykami Al-Salama, żołnierze z jego dziesiątki, niezwykłym wręcz trafem tkwiący w tylnych szeregach formacji i szyjący z łuków w cielska bestii pomiędzy głowami swych towarzyszy, oderwali się natychmiast od zwarcia i doskoczyli do dowódcy. Podoficer zmełł w ustach przekleństwo widząc gorejący w ich oczach obłęd. Niewiele brakowało, by psychika tych ludzi pękła bezpowrotnie, ale Al-Salam wcale ich za to nie winił – widząc kilkanaście metrów od siebie spryskane śliną paszczęki wielkich małpoludów Turańczyk sam czuł przenikającą duszę na wskroś grozę.

- Za mną, na tamten dach! – krzyknął wskazując mieczem najbliższy budynek i zsuwając się jednocześnie z siodła – Będziemy strzelać do tych, które spróbują zajść nas z boku!

- One wspinają się na ściany lepiej od ludzi! – ryknął Belath, ale dziesiątka Al-Salama już nie dosłyszała jego słów, biegnąc co sił w stronę wskazanego im domu. Przerażeni do granic możliwości, kawalerzyści wciąż jednak pozostawali żołnierzami armii Turanu. Czterej doskoczyli w parzach do ściany splatając bez zbędnych poleceń dłonie i robiąc z nich kołyski, pozostali zostali wyrzuceni za ich pomocą w górę łapiąc się za krawędź dachu i zarzucając na nią stopy, zwinnie dostając się na górę, a potem opuszczając ręce i wciągając na dach czwórkę z dołu.

Al-Salam nałożył strzałę na cięciwę łuku, rozglądając się jednocześnie badawczo wokół. Rzeź na placu wciąż trwała, teraz jednak – z poziomu dachu – dziesiętnik widział już wyraźnie, że ludzie byli powolutku spychani w tył, wręcz zgniatani żywą falą małp. Większość włóczni została połamana lub utkwiła w cielskach zabitych bestii, a sejmitary już się tak dobrze w obronie nie sprawdzały. Cięte po łbach i barkach stwory ryczały przeraźliwie, ale nie chciały zdychać, mordując za pomocą kłów i pazurów każdego człowieka, który wyłamywał się z szeregu trafiając w zasięg ich muskularnych łap. Garstka kawalerzystów na zboczach niecki rzuciła się do odwrotu, umykając w panice ku rozpalonej śłońcem pustyni. Al-Salam łudził się przez chwilę nadzieją, że żołnierze odciągną w ten sposób stada małp grasujących po stokach zapadliska, ale pościg podjęło zaledwie kilka bestii, pozostałe zbiły się na moment w ciasne grupy spozierając w dół ku miasteczku, potem zaś runęły na czterech łapach ku budynkom, zmierzając w boczne uliczki prowadzące prosto na tyły broniących się na placu ludzi.

Uczucie lodowatego dławienia w gardle nie pozwalało dziesiętnikowi przełknąć śliny. Na lewej flance, bronionej teraz w teorii przez jego ludzi, zbliżało się dobre piętnaście potworów, z prawej strony było ich około dziesięciu. Liczby te nie brzmiały zbyt przerażająco, dopóki nie spojrzało się na psychologiczny ich wymiar. Pojawiające się nagle znikąd bestie, szarżujące z rykiem na plecy bezbronnych od tej strony ludzi, mogły nawet kilkunastoma sztukami złamać morale i dyscyplinę całej setni!

Kerth · Gracz oszczędny w słowach

Czepiacie się Wink

Prawda jest taka - Ravu jest magiem. Z tego, co widać i co mówił, potężnym magiem.
Jego moc chwilowo spoczywa w hmm królu małpoludów.

Trihikilius · Elokwentny gracz

Kerth, przyjacielu, teraz to całkiem co innego. Teraz twoja wypowiedź ma bardzo wiele sensu i daje tym na dole jakąś nadzieję.

GM, jakie są szanse na to, że gdy ludzie na dole dostaną posiłki w postaci obstawy taborów, to walka się wyrówna, lub chociaż pozwoli na odwrót walczących tam ludzi.

Gdzieś nie mogę na to patrzeć Laughing

Tamadur jest najemnikiem i zna się na wojaczce, może nie jest super strategiem ale konkretne, zimne omiecenie terenu walki i podjęcie decyzji.

Jak coś to nawet nie piszę następnego posta, przebiorę się od razu w turańskie szmaty i na złamanie karku pędzę zorganizować pomoc.

Dobro · Elokwentny gracz

Al-Salam zaklnął, bardzo, ale to bardzo brzydko. Patrząc po swych ludziach już widział przegraną. Lecz nie, nie podda się po tylu przejściach, przecież ma rodzinę.
- Żołnierze! Jeżeli mamy zdechnąć, niech i te kurwiszony zginą z nami! - krzyczał starszy dziesiętnik do swych żołnierzy, próbując dodać im otuchy. - Chcecie zdechnąć jak ci w dole?! NIE?! Tak myślałem! Strzelać do tych z lewej! Celujcie w głowy i szyje! Dawać ludzie, zabierzmy ich jak najwięcej!

Wykrzykując ostatnie zdanie nałożył strzałę na cięciwe i spokojnym acz dokładnym ruchem wypuścił pocisk w strone oka nabliższego małpoluda.

Keth · Mistrz Gry

Oto taktyczny rzut okiem Tamadura. Ludzie w miasteczku mają szczątkowe szanse na przetrwanie tej bitwy i dołączenie do akcji pięćdziesięciu taborytów niewiele zmieni. Małpoludy są silniejsze, zwinniejsze i bardziej odporne na rany/zmęczenie, a przy tym mają po swojej stronie przerażającą aparycję oraz rosnący religijny lęk tych Turańczyków, którzy czcą Hanumana. Jeśli ludzka formacja pęknie (a raczej „gdy” pęknie, „jeśli” nie jest tu najlepszym określeniem) i niedobitki rzucą się do ucieczki, prawdopodobnie i tak zostaną wymordowane – prawie wszystkie konie zginęły lub już uciekły za krawędź niecki przepłoszone rykiem i zapachem małp, a spieszeni ludzie nie dorównają szybkością małpom. Kwestia porażki jest już w zasadzie przesądzona, bo te dwa stada atakujące z flanek na pewno zmuszą ludzi do Break Testu, a przy ich obecnym Ld nie ma szans na pozytywne jego zaliczenie (opisałem to battlowym żargonem, ale zakładam, że każdy rozumie, o co chodzi). Al-Salam i jego oddziałek w teorii mogliby dokonać iście heroicznego wyczynu i wystrzelać stado po swojej stronie (w AoC takie rzeczy się czasami zdarzają, w końcu to heroic fantasy!), ale raczej bym na to nie liczył... a nawet jeśli, zawsze pozostaje wtedy stadko z drugiej flanki, a nawet ono wystarczy do fatalnego w skutkach Break Testu.

I jeszcze jedno pytanie – jeśli przebierzecie się teraz w stroje zabitych kawalerzystów, poplamione na dodatek świeżą krwią, jakiej reakcji możecie się spodziewać po kontakcie z taborami? Przecież tamci ludzie Was pamiętają z twarzy, zwłaszcza cudzoziemców, jechaliście razem parę dni w konwoju. Na zwiady wysłano Was w „prywatnych” strojach, a teraz nagle pojawiacie się w kompletnych wojskowych ubiorach? Musicie się liczyć z pewną podejrzliwością taborytów, tego możecie być pewni...

Trihikilius · Elokwentny gracz

Hmm, twarde fakty, smutne lecz prawdziwe, tym tokiem myślenia szedłem na początku, od razu po ucieczce.

Towarzysze, czy nadal nie da się Was przekonać do odjazdu?

Nie wzięliśmy pod uwagę pokrwawionych i poszarpanych walką ubrań żołnierzy, GM, cóż to znaczy doświadczenie Laughing

chyba jednak zaniechamy przebieranki.

Urbik · Elokwentny gracz

Dobra, w takim razie zostawiamy ciała w spokoju. Poczekajmy jednak do końca bitwy - przecież i tak zdołamy w porę uciec - małpy są już w pewnym stopniu zmęczone walką, więc nie zdołają dogonić naszych koni. Turańczycy nie mają żadnych wierzchowców, zresztą wszyscy i tak zostaną wybici, jeśli zdecydują się na ucieczkę.