RPG online

Bestia · Elokwentny gracz

Telefon do rezydenta CIA chciałem zaproponowac na koncu, ale... Może to nie jest zły pomysł.

ropuch · Gracz stażysta

To jak Panowie, mam zadzwonic?

[Keth] Ty tu jesteś dowódcą, Alfa, Ty decydujesz...

Bestia · Elokwentny gracz

- Podobno moglismy liczyć na niewielką pomoc. - Omega nie spuszczał oka z drogi. - Może są w stanie podstawić nam samochód.

Keth · Mistrz Gry

Alfa sięgnął po komórkę, wybrał z listy kontaktów jedyny zapisany na karcie numer. Rozmówca odebrał po drugim sygnale, co świadczyło, że musiał na ewentualny kontakt czekać.

- Kłopoty? – w słuchawce odezwał się męski głos, doskonale słyszalny w implantach wszystkich czterech agentów.

- Tak – potwierdził Alfa – Obiekt przejęty, nieprzyjazna reakcja otoczenia. Kilku natrętów uśpionych, środek transportu naznaczony. Zbyt wysokie ryzyko legalnego transferu przez ziemię niczyją.

Dowódca zespołu zdawał sobie sprawę, że rozmawia na szyfrowanym łączu zabezpieczonym przed ewentualnymi próbami podłuchu, ale z przyzwyczajenia starał się ograniczać lub słownie maskować pewne zawarte w rozmowie informacje.

- Pozycja?

- Wciąż w miejscu przejęcia obiektu, ale się oddalam.

- Oddzwoń za dziesięć minut – w słuchawce zapadła cisza wieszcząca zerwanie połączenia. Alfa wyjrzał za okno Subaru śledząc wzrokiem rudery na przedmieściach Kurunzizy. Samochód znajdował się praktycznie na wylocie miasta.

Radziu · Gracz oszczędny w słowach

Beta po skończonej telefonicznej rozmowie uniósł pytająco jedną brew. - No i?

Bestia · Elokwentny gracz

- Wyjedziemy z miasta. - Omega zwolnił nieco. - Czy na mapach było jakieś bezpieczne miejsce? Opuszczony budynek? Wiocha? Nie możemy stac przy drodze.

ropuch · Gracz stażysta

- Mam oddzownic za 10 minut - odpowiedzial Alfa - ciekawe co nam wymysla.

Bede dzwonic jeszcze raz za 10 minut

Radziu · Gracz oszczędny w słowach

Beta obejrzał sie przez ramię i spojrzał przez rozbitą szybę.

- Jedź spokojnie. Chyba nikt za nami nie jedzie a nie ma co niepotrzebnie wzbudzać podejrzenia szaleńczą jazdą. Pilnujemy otoczenia.

ropuch · Gracz stażysta

10 minut pozniej.

Dzwonie drugi raz do rezydenta CIA.

Keth · Mistrz Gry

Tym razem rozmówca odebrał już po pierwszym sygnale.

- Zmiana planu – powiedział od razu, nie dając Alfie dojść do słowa – Przejazd przez granicę nie wchodzi w grę, zbyt duże ryzyko dekonspiracji. Proszę wprowadzić do modułu nawigacji nowe koordynaty – w tym miejscu padły danej długości i szerokości geograficznej – Macie cztery godziny na dotarcie do tego punktu. Pojazd w razie konieczności możecie porzucić.

W telefonie zapadła cisza.

Alfa popatrzył na podane mu współrzędne strefy ewakuacji, wprowadził je szybko do systemu nawigacji. Na ekranie urządzenia pojawiła się niebieska strzałka, wyznaczająca punkt położony dwadzieścia dwa kilometry w linii prostej na południe od Kurunzizy, po dżibutyjskiej stronie granicy.

Dwadzieścia dwa kilometry poprzez dzikie pustkowie rozdzielone w jednym miejscu korytem rzeki.

Bestia · Elokwentny gracz

- Jedziemy tak długo jak się da. - Omega przetarł okulary przeciwsłoneczne. - Potem, jeżeli nie ma mostu, idziemy piechotą.

Przyjrzał się modułowi nawigacji, mając nadzieję że po drodze jest jakaś osada. Bez wody może być ciężko...

ropuch · Gracz stażysta

Mam nadzieje nie spotkac jakies nowej niespodzianki. - Wyrazil mysl Alfa.

Keth · Mistrz Gry

Postępując zgodnie ze wskazówkami modułu nawigacji Omega zjechał kilka kilometrów za miastem z drogi, kierując Subaru wprost na spalone afrykańskim słońcem pustkowie upstrzone tu i ówdzie kępami suchych traw i kolczastych drzewek. Przystosowane do jazdy w terenie auto radziło sobie całkiem dobrze z początkowym etapem podróży, w przeciwieństwie do pocących się coraz bardziej pasażerów. Brak tylnej szyby oraz dziura w przedniej sprawiały, że lejący się z nieba ukrop skutecznie unicestwiał wysiłki pracującej na całej mocy klimatyzacji, przeistaczając wnętrze Subaru w mobilny piekarnik. Lekkie ubrania agentów szybko przesiąkły potem, podobnie jak ubiór Rwagasore. Etiopczyk próbował przez jakiś czas nawiązać konwersację ze swoimi opiekunami, jednakże ich milkliwe zachowanie skutecznie go do tego zniechęciły. Mężczyźni nie dawali uśpić się poczuciu względnego bezpieczeństwa, bo chociaż nikt za nimi z Kurunzizy nie wyjechał, nie wiedzieli, czego jeszcze mogą się w drodze do Dżibuti spodziewać.

Subaru wjechało z chrzęstem żwiru na niewielkie wzniesienie i siedzący wewnątrz mężczyźni zyskali sposobność rzucenia okiem na bezkres pustkowi ciągnących się po horyzont w każdym kierunku, nieprzyjaznych, odludnych i wyprażonych słonecznym skwarem. Omega zatrzymał samochód na chwilę, wrzucił luz, zaczął studiować wzrokiem okolicę.

- Teren robi się trudniejszy – oświadczył – Liczba depresji i rozpadlin rośnie, coraz więcej dużych głazów. Będzie nam z każdym kilometrem trudniej manewrować.

- Może być trudno, byle szybko – rzucił natychmiast Delta, wyglądający przez tylne okno Forestera – Zjedź z wzgórza. Mamy ogon.

Obsada Subaru obejrzała się w jednej chwili do tyłu, podążając za wzrokiem Delty. Daleko w tyle, od strony Kurunzizy, dostrzec można było niewielki pas kurzu ciągnący się na przestrzeni kilkuset metrów.

Kurzu wzbijanego w powietrze oponami pojazdu lub pojazdów – zbyt jeszcze odległych, by można je było dokładnie ujrzeć.

Radziu · Gracz oszczędny w słowach

- Jak daleko do punktu spotkania? - spytał spokojnie Beta i zerknął na moduł nawigacji. - Hmmm 10 kilometrów po trudnym terenie oraz przeszkoda wodna... Jedźmy ile się da. W razie konieczności porzucimy wóz i się rozdzielimy. Nie podoba mi się, że ten ogon jedzie akurat teraz akurat na to pustkowie...

Keth · Mistrz Gry

- To nie przypadek – oświadczył Delta – Mogę się założyć, że jadą po śladach naszych opon. Na takim zadupiu nikt nie ma czego szukać, im musi chodzić o nas.

Widząc ponaglający ruch dłoni Alfy kierowca Subaru zjechał z wzniesienia, dodając gazu i szybciej niż dotąd prowadząc pojazd. Jego ostrzeżenie szybko się sprawdziło, pojazd zaczął silniej podskakiwać na nierównościach terenu. Agenci ciskali w myślach przekleństwami widząc jak z powodu nadkładania drogi dystans dzielący ich od strefy ewakuacji maleje w zastraszająco powolnym tempie.

- Nie dają za wygraną – oświadczył Rwasagore oglądając się ponad zagłówkiem siedzenia – Musiano im sporo obiecać, skoro tak im zależy na mojej głowie.

Niskie wzniesienia i skaliste wypiętrzenia ograniczały teraz znacząco widoczność, ale agenci nie mieli wątpliwości, że gdzieś w tyle pościg niezmordowanie posuwa się ich śladem, w dodatku sukcesywnie zmniejszając odległośc od celu, bo chociaż uciekinierzy musieli cały czas wyszukiwać przejezdny szlak, ich prześladowcom wystarczało trzymanie się śladów opon odciśniętych w suchym podłożu.

- Żałuję, że nie zabraliśmy kałaszy tych ochroniarzy zabitych w mieście – mruknął z rozczarowaniem Delta – Z bronią maszynową moglibyśmy pokusić się o zasadzkę, z Glockami mamy marne szanse.