RPG online

Keth · Mistrz Gry

Nie chcąc pozostawać zbyt długo w zagrożonej strefie agenci zawrócili czym prędzej w przeciwną stronę, oglądając się ustawicznie za siebie w obawie, że lada moment ujrzą depczący ich po piętach pościg.

W głębi chodnika nikt się jednak nie pojawił. Pokonawszy bardzo stromy odcinek korytarza akolici odetchnęli z ulgą, teraz bowiem niebezpieczny spad tunelu działał na ich korzyść tworząc trudną do pokonania pod ostrzałem przeszkodę. Ktokolwiek zdecydowałby się na szarżę w górę, musiałby wspinać się po skalnych występach wprost na lufy lojalistów. Czując się relatywnie bezpiecznie, agenci zwolnili tempo odwrotu, wciąż jednak zachowując ekstremalną czujność.

Po kilkudziesięciu minutach na końcu tunelu pojawiła się mroczna przestrzeń zdradzająca wyrobisko.

Keth · Mistrz Gry

Cimbria siedziała w miejscu, gdzie dobrą godzinę wcześniej ją pozostawiono, z karabinem w poprzek nóg i przechyloną w bok głową. Widząc poruszenie w mroku wyrobiska przyłożyła broń zmęczonym ruchem do ramienia, toteż Mir pomrugał jej latarką dając znać, że nie musi się niczego obawiać.

Xanthia dotarła do albinoski pierwsza, przechodząc bez cienia emocji obok trupów górników. Cimbria wydawała się dużo słabsza, upływ krwi wyraźnie jej doskwierał. Widząc zatroskany wzrok dziewczyny albinoska uniosła do ust palec wskazujący, nakazując towarzyszom zachowanie ciszy.

Ostrzeżenie podziałało natychmiast. Nieznacznie odprężeni agenci ponownie ścisnęli w rękach broń, przeczesując wzrokiem mroczne zakamarki kompleksu. Cimbria odwróciła głowę w bok, w kierunku głębiej położonej części poziomu, gdzie akolici jeszcze nie zaglądnęli.

- Coś tam jest, gdzieś z przodu – szepnęła ledwie słyszalnie – Kręciło się w pobliżu, ale nie weszło do głównego chodnika. Słyszałam sapanie i drapanie, jakby pazury tarły o metal. Imperatorowi dzięki, że Szczur się zamknął, bo jego wrzaski mogły ściągnąć to coś prosto na mnie.

Bestia · Elokwentny gracz

- Jak mamy się wycofać to teraz. -Mir obrzucił towarzyszy spojrzeniem. - Zanim cokolwiek tu przyjdzie. Zabieramy Cimbrie ze sobą.

Xeratus · Gracz oszczędny w słowach

Iorgo ruszył powoli w kierunku, który pokazała Cimbria, uważnie rozglądając się na boki.

Keth · Mistrz Gry

Pozostali agenci tkwili w bezruchu, odprowadzając zaskoczonymi spojrzeniami oddalającego się coraz bardziej Iorgo.

A co będzie jak się zgubi? Albo go coś napadnie? Macie serca z kamienia? Laughing

Kargan · Elokwentny gracz

- Ehhh - westchnęła znacząco Xanthia i szybkim acz cichym krokiem ruszyła za Iorgo...

Bestia · Elokwentny gracz

"Do dupy", pomyślał Mir, "ten fanatyk nas kiedys pozabija".

Sparwdził karabin i pistolet, po czym z cichym westchnieniem poszedł za Xanthią.

Keth · Mistrz Gry

Pozostawiwszy za sobą Cimbrię – zbyt osłabioną, by mogła reszcie grupy towarzyszyć bez jednoczesnego jej spowolnienia – agenci Ordo zaczęli przeczesywać głębiej położoną część poziomu 7B, omiatając lufami broni mijane sukcesywnie to z prawej, to z lewiej pomniejsze wyrobiska.

W przeciwieństwie do pieczary, w której zginęło czterech górników, te wyrobiska przypominały raczej wyrąbane w ścianach korytarza nisze, na tyle niewielkie, by nikt nie mógł się w ich głębi ukryć.

I tak czworo akolitów dotarło do położonego kilkadziesiąt metrów dalej odgałęzienia chodnika, idącego w prawo. Odnoga ta wyłożona była kompozytowymi płatami, zabezpieczono ją również licznymi wspornikami identycznymi jak te w głównym tunelu – stąd agenci przyjęli, że i biegnący dalej prosto główny korytarz i napotkana znienacka odnoga musiały mieć dla górników równorzędne znaczenie komunikacyjne.

Bestia · Elokwentny gracz

Mir skonsultował położenie grupy z mapą chcąc jak najdokładniej określić gdzie powinien prowadzić korytarz.

Keth · Mistrz Gry

Z mapy wynika, że idąc prosto przed siebie dotrzecie poprzez kolejne wyrobiska na przodek poziomu 7B, natomiast skręcając w prawo udacie sie w kierunku pomieszczeń technicznych? magazynu? (trudno rozszyfrować oznakowanie na mapie).

Xeratus · Gracz oszczędny w słowach

Iorgo rzucił okiem ma mapę, którą trzymał Mir.

- Sprawdźmy te pomieszczenia po prawej. Dobrze?

Kargan · Elokwentny gracz

- Dobrze - mruknęła Xanthia - ale bez pieśni na ustach...cichutko i z odbezpieczoną bronią...

Xanthia sprawdziła ponownie swoje pistolety i trzymając się prawej ściany korytarza ostrożnie i powolutku ruszyła przed siebie...

Bestia · Elokwentny gracz

- Dobrze. - Mir schował mapę. - Może przy okazji znajdziemy tam coś użytecznego. Bedę Was osłaniał.

Keth · Mistrz Gry

W przeciwieństwie do tunelu wiodącego ku podziemnej bazie heretyków, ten korytarz okazał się starannie zabezpieczony i w miarę dobrze oświetlony. Normalna elektryczność nie działała, ale chemiczne lampy rozwieszone co kilka metrów na metalowych wspornikach wciąż emitowały chorobliwie zielonkawą poświatę pozwalającą penetrować wzrokiem mroczne zakamarki kompleksu.

Iorgo szedł przodem, ściskając w rękach swój ukochany i mało zarazem praktyczny młot. Xanthia i Mir ubezpieczali go po bokach, mierząc przed siebie z laserów. Ishmael zamykał szyk, dzierżąc kurczowo obrzyna i rozglądając się czujnie na wszystkie strony. Malfianin wyraźnie się obawiał, że nagła obecność nieprzyjaciela w wyrobisku lub głównym korytarzu kompleksu mogła akolitów odciąć w jednym momencie od drogi odwrotu, ale nie wyraził swych obiekcji na głos. Na poziomie 7B panowała cisza, co uspokajało nieco napięte nerwy agentów. Pomimo swego fatalnego stanu Cimbria na pewno nie dałaby się podejść skrycie, więc brak odgłosów strzelaniny upewniał resztę członków grupy w przekonaniu, że albinoska wciąż kontrolowała sytuację na wysokości wyrobiska.

Większy niepokój w tej chwili budziły jej wcześniejsze słowa, sugerujące obecność w głębi poziomu tajemniczej istoty o niepokojąco zwierzęcym zachowaniu. Już na samo wspomnienie pierwszego zabitego mutanta, kolosa o ośmiu oczach, akolitom przebiegały po plecach lodowate ciarki. Skoro w pobliżu ewidentnie znajdował się jakiś ekstremalnie mutagenny czynnik zdolny zdeformować w krótkim czasie pojmanego żywcem Clovianina, należało przez cały czas mieć się na baczności.

Dwie napotkane po drodze niewielkie odnogi okazały się szczęśliwie ślepymi zaułkami, szczelnie zatarasowanymi po niedawnych zawałach. Obie nie były zabezpieczone równie starannie jak główny korytarz i najwyraźniej uległy ruchom sejsmicznym. Ziemia pod nogami agentów zadrżała zresztą dwukrotnie, ledwie wyczuwalnie. Ze szczelin w sklepieniu chodnika posypał się drobny pył, tańczący migotliwie w snopach światła latarek.

Mir westchnął z ulgą dostrzegając koniec chodnika. Lita skała zamykała dalszą drogę do przodu, korytarz odchodził w zamian w dwóch prostopadłych kierunkach. Lewa odnoga ziała czernią masywnego łuku, pozbawionego drzwi. Prawa odnoga miała co prawda solidną metalową futrynę, ale osadzone na zawiasach pancerne drzwi były nieznacznie uchylone. Agenci zmarszczyli nosy czując silny chemiczny zapach mieszający się z odrażającym fetorem zepsutej krwi i mięsa. Smród wypełniał cały korytarz.

Xeratus · Gracz oszczędny w słowach

Iorgo podszedł do pancernych drzwi i delikatnie pchnął je, starał sie aby nie zaskrzypiały.